Najstarszą część kościoła św. Trójcy w Rachowicach stanowi murowane prezbiterium z zakrystią, pochodzące z przełomu XV i XVI wieku. Pozostałe części kościoła wraz nawą wykonane zostały z drewna w czasach znacznie późniejszych - w drugiej połowie w. XVII. Wówczas, po zbudowaniu nawy w 1668, dostawiono do niej w latach 1679-88 wieżę - dzwonnicę (wcześniej wolno stojąca wieża znajdowała się na cmentarzu). Niestety, konstrukcja ta spłonęła w 1705 r. Pod koniec wieku XVIII wybudowano nową. W wieku XX kościół trzykrotnie remontowano. W 1945 r. plebania została podpalona przez żołnierzy radzieckich. Wówczas to spłonęły stare księgi i dokumenty. Orientowana budowla znajduje się pośrodku przykościelnego cmentarza. Obiekt składa się z murowanego, późnogotyckiego prezbiterium zamkniętego trójbocznie, z charakterystycznymi dla gotyckich kościołów skarpami. Do niego przybudowano zakrystię. Szersza od prezbiterium drewniana nawa ma konstrukcję zrębową, a drewniana wieża - słupową. Pod prezbiterium znajduje się krypta grobowa. Nawę kościoła otaczają soboty. Dwuspadowy dach pokryty jest gontem, podobnie jak wysokie, namiotowe pokrycie wieży. Dach prezbiterium zwieńczony jest sygnaturką z kopułką. We wnętrzu kościoła znajduje się m.in. XVII-wieczny dębowy portal, a także kute drzwi do zakrystii, pochodzące jeszcze z wieku XV. Większość wyposażenia jest barokowa i XIX-wieczna. Szczególnie cenny jest ołtarz główny, posiadający liczne rzeźby figuralne. Pochodzi on z roku 1679. Z XVIII w. pochodzą późnobarokowe ołtarze boczne. Ambona jest XIX-wieczna. Ogrodzenie kościoła z przełomu XVIII i XIX w. wykonane zostało z drewna i murowanych słupków oraz pokryte gontowym daszkiem.

Najstarszą część kościoła św. Trójcy w Rachowicach stanowi murowane prezbiterium z zakrystią, pochodzące z przełomu XV i XVI wieku. Pozostałe części kościoła wraz nawą wykonane zostały z drewna w czasach znacznie późniejszych - w drugiej połowie w. XVII. Wówczas, po zbudowaniu nawy w 1668, dostawiono do niej w latach 1679-88 wieżę - dzwonnicę (wcześniej wolno stojąca wieża znajdowała się na cmentarzu). Niestety, konstrukcja ta spłonęła w 1705 r. Pod koniec wieku XVIII wybudowano nową. W wieku XX kościół trzykrotnie remontowano. W 1945 r. plebania została podpalona przez żołnierzy radzieckich. Wówczas to spłonęły stare księgi i dokumenty. Orientowana budowla znajduje się pośrodku przykościelnego cmentarza. Obiekt składa się z murowanego, późnogotyckiego prezbiterium zamkniętego trójbocznie, z charakterystycznymi dla gotyckich kościołów skarpami. Do niego przybudowano zakrystię. Szersza od prezbiterium drewniana nawa ma konstrukcję zrębową, a drewniana wieża - słupową. Pod prezbiterium znajduje się krypta grobowa. Nawę kościoła otaczają soboty. Dwuspadowy dach pokryty jest gontem, podobnie jak wysokie, namiotowe pokrycie wieży. Dach prezbiterium zwieńczony jest sygnaturką z kopułką. We wnętrzu kościoła znajduje się m.in. XVII-wieczny dębowy portal, a także kute drzwi do zakrystii, pochodzące jeszcze z wieku XV. Większość wyposażenia jest barokowa i XIX-wieczna. Szczególnie cenny jest ołtarz główny, posiadający liczne rzeźby figuralne. Pochodzi on z roku 1679. Z XVIII w. pochodzą późnobarokowe ołtarze boczne. Ambona jest XIX-wieczna. Ogrodzenie kościoła z przełomu XVIII i XIX w. wykonane zostało z drewna i murowanych słupków oraz pokryte gontowym daszkiem.

Najstarszą część kościoła św. Trójcy w Rachowicach stanowi murowane prezbiterium z zakrystią, pochodzące z przełomu XV i XVI wieku. Pozostałe części kościoła wraz nawą wykonane zostały z drewna w czasach znacznie późniejszych - w drugiej połowie w. XVII. Wówczas, po zbudowaniu nawy w 1668, dostawiono do niej w latach 1679-88 wieżę - dzwonnicę (wcześniej wolno stojąca wieża znajdowała się na cmentarzu). Niestety, konstrukcja ta spłonęła w 1705 r. Pod koniec wieku XVIII wybudowano nową. W wieku XX kościół trzykrotnie remontowano. W 1945 r. plebania została podpalona przez żołnierzy radzieckich. Wówczas to spłonęły stare księgi i dokumenty. Orientowana budowla znajduje się pośrodku przykościelnego cmentarza. Obiekt składa się z murowanego, późnogotyckiego prezbiterium zamkniętego trójbocznie, z charakterystycznymi dla gotyckich kościołów skarpami. Do niego przybudowano zakrystię. Szersza od prezbiterium drewniana nawa ma konstrukcję zrębową, a drewniana wieża - słupową. Pod prezbiterium znajduje się krypta grobowa. Nawę kościoła otaczają soboty. Dwuspadowy dach pokryty jest gontem, podobnie jak wysokie, namiotowe pokrycie wieży. Dach prezbiterium zwieńczony jest sygnaturką z kopułką. We wnętrzu kościoła znajduje się m.in. XVII-wieczny dębowy portal, a także kute drzwi do zakrystii, pochodzące jeszcze z wieku XV. Większość wyposażenia jest barokowa i XIX-wieczna. Szczególnie cenny jest ołtarz główny, posiadający liczne rzeźby figuralne. Pochodzi on z roku 1679. Z XVIII w. pochodzą późnobarokowe ołtarze boczne. Ambona jest XIX-wieczna. Ogrodzenie kościoła z przełomu XVIII i XIX w. wykonane zostało z drewna i murowanych słupków oraz pokryte gontowym daszkiem.

Najstarszą część kościoła św. Trójcy w Rachowicach stanowi murowane prezbiterium z zakrystią, pochodzące z przełomu XV i XVI wieku. Pozostałe części kościoła wraz nawą wykonane zostały z drewna w czasach znacznie późniejszych - w drugiej połowie w. XVII. Wówczas, po zbudowaniu nawy w 1668, dostawiono do niej w latach 1679-88 wieżę - dzwonnicę (wcześniej wolno stojąca wieża znajdowała się na cmentarzu). Niestety, konstrukcja ta spłonęła w 1705 r. Pod koniec wieku XVIII wybudowano nową. W wieku XX kościół trzykrotnie remontowano. W 1945 r. plebania została podpalona przez żołnierzy radzieckich. Wówczas to spłonęły stare księgi i dokumenty. Orientowana budowla znajduje się pośrodku przykościelnego cmentarza. Obiekt składa się z murowanego, późnogotyckiego prezbiterium zamkniętego trójbocznie, z charakterystycznymi dla gotyckich kościołów skarpami. Do niego przybudowano zakrystię. Szersza od prezbiterium drewniana nawa ma konstrukcję zrębową, a drewniana wieża - słupową. Pod prezbiterium znajduje się krypta grobowa. Nawę kościoła otaczają soboty. Dwuspadowy dach pokryty jest gontem, podobnie jak wysokie, namiotowe pokrycie wieży. Dach prezbiterium zwieńczony jest sygnaturką z kopułką. We wnętrzu kościoła znajduje się m.in. XVII-wieczny dębowy portal, a także kute drzwi do zakrystii, pochodzące jeszcze z wieku XV. Większość wyposażenia jest barokowa i XIX-wieczna. Szczególnie cenny jest ołtarz główny, posiadający liczne rzeźby figuralne. Pochodzi on z roku 1679. Z XVIII w. pochodzą późnobarokowe ołtarze boczne. Ambona jest XIX-wieczna. Ogrodzenie kościoła z przełomu XVIII i XIX w. wykonane zostało z drewna i murowanych słupków oraz pokryte gontowym daszkiem.

Najstarszą część kościoła św. Trójcy w Rachowicach stanowi murowane prezbiterium z zakrystią, pochodzące z przełomu XV i XVI wieku. Pozostałe części kościoła wraz nawą wykonane zostały z drewna w czasach znacznie późniejszych - w drugiej połowie w. XVII. Wówczas, po zbudowaniu nawy w 1668, dostawiono do niej w latach 1679-88 wieżę - dzwonnicę (wcześniej wolno stojąca wieża znajdowała się na cmentarzu). Niestety, konstrukcja ta spłonęła w 1705 r. Pod koniec wieku XVIII wybudowano nową. W wieku XX kościół trzykrotnie remontowano. W 1945 r. plebania została podpalona przez żołnierzy radzieckich. Wówczas to spłonęły stare księgi i dokumenty. Orientowana budowla znajduje się pośrodku przykościelnego cmentarza. Obiekt składa się z murowanego, późnogotyckiego prezbiterium zamkniętego trójbocznie, z charakterystycznymi dla gotyckich kościołów skarpami. Do niego przybudowano zakrystię. Szersza od prezbiterium drewniana nawa ma konstrukcję zrębową, a drewniana wieża - słupową. Pod prezbiterium znajduje się krypta grobowa. Nawę kościoła otaczają soboty. Dwuspadowy dach pokryty jest gontem, podobnie jak wysokie, namiotowe pokrycie wieży. Dach prezbiterium zwieńczony jest sygnaturką z kopułką. We wnętrzu kościoła znajduje się m.in. XVII-wieczny dębowy portal, a także kute drzwi do zakrystii, pochodzące jeszcze z wieku XV. Większość wyposażenia jest barokowa i XIX-wieczna. Szczególnie cenny jest ołtarz główny, posiadający liczne rzeźby figuralne. Pochodzi on z roku 1679. Z XVIII w. pochodzą późnobarokowe ołtarze boczne. Ambona jest XIX-wieczna. Ogrodzenie kościoła z przełomu XVIII i XIX w. wykonane zostało z drewna i murowanych słupków oraz pokryte gontowym daszkiem.

Najstarszą część kościoła św. Trójcy w Rachowicach stanowi murowane prezbiterium z zakrystią, pochodzące z przełomu XV i XVI wieku. Pozostałe części kościoła wraz nawą wykonane zostały z drewna w czasach znacznie późniejszych - w drugiej połowie w. XVII. Wówczas, po zbudowaniu nawy w 1668, dostawiono do niej w latach 1679-88 wieżę - dzwonnicę (wcześniej wolno stojąca wieża znajdowała się na cmentarzu). Niestety, konstrukcja ta spłonęła w 1705 r. Pod koniec wieku XVIII wybudowano nową. W wieku XX kościół trzykrotnie remontowano. W 1945 r. plebania została podpalona przez żołnierzy radzieckich. Wówczas to spłonęły stare księgi i dokumenty. Orientowana budowla znajduje się pośrodku przykościelnego cmentarza. Obiekt składa się z murowanego, późnogotyckiego prezbiterium zamkniętego trójbocznie, z charakterystycznymi dla gotyckich kościołów skarpami. Do niego przybudowano zakrystię. Szersza od prezbiterium drewniana nawa ma konstrukcję zrębową, a drewniana wieża - słupową. Pod prezbiterium znajduje się krypta grobowa. Nawę kościoła otaczają soboty. Dwuspadowy dach pokryty jest gontem, podobnie jak wysokie, namiotowe pokrycie wieży. Dach prezbiterium zwieńczony jest sygnaturką z kopułką. We wnętrzu kościoła znajduje się m.in. XVII-wieczny dębowy portal, a także kute drzwi do zakrystii, pochodzące jeszcze z wieku XV. Większość wyposażenia jest barokowa i XIX-wieczna. Szczególnie cenny jest ołtarz główny, posiadający liczne rzeźby figuralne. Pochodzi on z roku 1679. Z XVIII w. pochodzą późnobarokowe ołtarze boczne. Ambona jest XIX-wieczna. Ogrodzenie kościoła z przełomu XVIII i XIX w. wykonane zostało z drewna i murowanych słupków oraz pokryte gontowym daszkiem.

Pierwsze wzmianki o wsi Pławniowice pochodzą z początków XIV w., zaś około połowy tego stulecia wymieniane jest nazwisko właściciela tutejszych ziem, Marcusa de Plawniowitz. W dokumentach królewskich Władysława Jagiełły znajdujemy wzmiankę o tutejszej warowni, obsadzonej przez polskie rycerstwo (jej pozostałości odkryto zresztą w latach 60-tych XX w.). Zmieniająca kilkakrotnie właścicieli posiadłość podupadła nieco po wojnie trzydziestoletniej. Lepsze czasy nadeszły dla Pławniowic w XVIII w., gdy w 1737 r. wieś kupiona została przez barona Franza Wolfganga von Stechov. Od rodu Stechovów, drogą dziedziczenia, tutejsze dobra w 1798 r. przeszły na własność pochodzącej z północnych Włoch rodziny Ballestremów, pozostając następnie w jej rękach przez półtora wieku. O ile pierwsza nowożytna budowla o charakterze pałacowym powstała w Pławniowicach w pierwszej połowie XVIII w., to istniejącą do dziś rezydencję wybudowano w latach 1882-85 z inicjatywy hrabiego Franciszka II Ballestrema, według projektu Konstantego Heidenreicha. Ballestremowie opuścili rezydencję w 1945 r., uciekając przed nadchodząca Armią Czerwoną. W pałacu przez pewien czas rezydował marszałek Iwan Koniew ze świtą. Podczas pobytu krasnoarmiejców, z dewastowanego obiektu, podobnie jak w innych tego rodzaju przypadkach, znikło cenne wyposażenie z kolekcjami porcelany i sreber. Rezydencja wzniesiona została w stylu neomanieryzmu niderlandzkiego z elementami neogotyckimi, charakterystycznymi dla eklektycznego, romantycznego historyzmu. Do kompleksu pałacowo-parkowego prócz pałacu z kaplicą należą także zabudowania folwarczne, oficyna ze stajnią i wozownią oraz park. Trójskrzydłowa, dwukondygnacyjna bryła pałacu wzniesiona została na planie litery „U”. Elewacje wykonane z cegły klinkierowej posiadają rozmaite zdobienia w postaci detali kamieniarskich. Wysokie, czterospadowe dachy budowli ozdobione są licznymi wieżyczkami, iglicami, pinaklami i lukarnami, zaś nad całością dominuje czworoboczna wieża z zegarem, przykryta wysokim dachem namiotowym. Znajdująca się w południowo-zachodnim skrzydle kaplica Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny, była udostępniana wiernym jako kościół. W założonym w 1885 r. pałacowym parku o powierzchni ok. 2,4 ha rosło niegdyś kilkaset gatunków roślin. Także obecnie znajdują się tu interesujące, egzotyczne okazy drzew. Po wojnie, w pałacowym skrzydle z kaplicą znalazła miejsce parafia, zaś do pozostałej części przesiedlone zostały ze Lwowa siostry benedyktynki. Obecnie w pałacu funkcjonuje Ośrodek Edukacyjno-Formacyjny diecezji gliwickiej. Dzięki gospodarzowi, ks. dr. Krystianowi Worbsowi, dokonano kapitalnego remontu obiektu, który służy także jako miejsce konferencji i koncertów.

Pierwsze wzmianki o wsi Pławniowice pochodzą z początków XIV w., zaś około połowy tego stulecia wymieniane jest nazwisko właściciela tutejszych ziem, Marcusa de Plawniowitz. W dokumentach królewskich Władysława Jagiełły znajdujemy wzmiankę o tutejszej warowni, obsadzonej przez polskie rycerstwo (jej pozostałości odkryto zresztą w latach 60-tych XX w.). Zmieniająca kilkakrotnie właścicieli posiadłość podupadła nieco po wojnie trzydziestoletniej. Lepsze czasy nadeszły dla Pławniowic w XVIII w., gdy w 1737 r. wieś kupiona została przez barona Franza Wolfganga von Stechov. Od rodu Stechovów, drogą dziedziczenia, tutejsze dobra w 1798 r. przeszły na własność pochodzącej z północnych Włoch rodziny Ballestremów, pozostając następnie w jej rękach przez półtora wieku. O ile pierwsza nowożytna budowla o charakterze pałacowym powstała w Pławniowicach w pierwszej połowie XVIII w., to istniejącą do dziś rezydencję wybudowano w latach 1882-85 z inicjatywy hrabiego Franciszka II Ballestrema, według projektu Konstantego Heidenreicha. Ballestremowie opuścili rezydencję w 1945 r., uciekając przed nadchodząca Armią Czerwoną. W pałacu przez pewien czas rezydował marszałek Iwan Koniew ze świtą. Podczas pobytu krasnoarmiejców, z dewastowanego obiektu, podobnie jak w innych tego rodzaju przypadkach, znikło cenne wyposażenie z kolekcjami porcelany i sreber. Rezydencja wzniesiona została w stylu neomanieryzmu niderlandzkiego z elementami neogotyckimi, charakterystycznymi dla eklektycznego, romantycznego historyzmu. Do kompleksu pałacowo-parkowego prócz pałacu z kaplicą należą także zabudowania folwarczne, oficyna ze stajnią i wozownią oraz park. Trójskrzydłowa, dwukondygnacyjna bryła pałacu wzniesiona została na planie litery „U”. Elewacje wykonane z cegły klinkierowej posiadają rozmaite zdobienia w postaci detali kamieniarskich. Wysokie, czterospadowe dachy budowli ozdobione są licznymi wieżyczkami, iglicami, pinaklami i lukarnami, zaś nad całością dominuje czworoboczna wieża z zegarem, przykryta wysokim dachem namiotowym. Znajdująca się w południowo-zachodnim skrzydle kaplica Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny, była udostępniana wiernym jako kościół. W założonym w 1885 r. pałacowym parku o powierzchni ok. 2,4 ha rosło niegdyś kilkaset gatunków roślin. Także obecnie znajdują się tu interesujące, egzotyczne okazy drzew. Po wojnie, w pałacowym skrzydle z kaplicą znalazła miejsce parafia, zaś do pozostałej części przesiedlone zostały ze Lwowa siostry benedyktynki. Obecnie w pałacu funkcjonuje Ośrodek Edukacyjno-Formacyjny diecezji gliwickiej. Dzięki gospodarzowi, ks. dr. Krystianowi Worbsowi, dokonano kapitalnego remontu obiektu, który służy także jako miejsce konferencji i koncertów.

Sielec to jedna z głównych dzielnic Sosnowca, leżąca w samym środku miasta, na prawym brzegu Czarnej Przemszy. Początki tej samodzielnej niegdyś osady sięgają czasów średniowiecznych – pierwsza wzmianka o niej pochodzi już z XIV stulecia. Na przełomie XIV i XV wieku majątek należał do członków rodziny pieczętującej się herbem Szeliga, którzy, jak wskazują źródła, wznieśli tutaj pierwszą budowlę obronną, tak zwane fortalicjum. W następnych stuleciach Sielec często zmieniał właścicieli. Na przełomie XV i XVI w. należał do królów polskich, następnie dostał się m.in. Jarockim i Brennerom. Na początku XVII wieku władał dobrami sieleckimi Sebastian Przybysławski, który miał przebudować warownię. W rękach polskich rodzin szlacheckich Sielec pozostawał do początków XIX w. W XIX stuleciu właścicielami Sielca byli arystokraci pruscy. Jeden z nich, książę pszczyński Ludwig Anhalt-Coethen, odbudował zamek po pożarze i przekomponował ogród zamkowy. Następni dziedzice, Renardowie, nadali warowni kształt, w którym możemy ją obecnie podziwiać. Pierwotnie czworoboczną budowlę z wewnętrznym dziedzińcem, przekształcili w pałac na planie podkowy. Spadkobiercy Renardów utworzyli Gwarectwo Hrabiów Renard, którego siedzibą był właśnie pałac. Funkcjonowało ono do końca II wojny światowej. W czasach PRL w tej obszernej budowli lokowały swoje siedziby różne instytucje. Wreszcie jej gospodarzem zostało Sosnowieckie Centrum Sztuki – Zamek Sielecki. Zamek jest kamienną budowlą, o dwóch kondygnacjach i trzech skrzydłach. W bryle budynku wyraźnie zaznaczają się liczne wieże, przykryte w większości dachami namiotowymi. W murach zachowały się otwory strzelnic kluczowych, podkreślające dawny, obronny charakter założenia. Obecny gospodarz zamku - Sosnowieckie Centrum Sztuki - to jedna z najważniejszych w Zagłębiu Dąbrowskim instytucji kulturalnych, zajmująca się działalnością wystawienniczą i edukacyjną oraz promocją sztuki współczesnej.