slaskie.travel
Pierwszy, klasycystyczny pałac w Brynku został zbudowany pod koniec lat 20. XIX wieku. Wraz z nim urządzono rozległy ogród przypałacowy, wzorowany na angielskich parkach krajobrazowych. Zaplanowano więc duże, widokowe polany, które zdobią samotne, często rosnące tu wcześniej, stare drzewa. Park rozciąga się ze wschodu na zachód; od południa ogranicza go szosa Tarnowskie Góry–Lubliniec, a od północy rzeczka Stoła. Drzewostan parku jest bardzo zróżnicowany. Zarówno wiekowo, jak i gatunkowo. Najstarsze są pomnikowe, kilkusetletnie okazy krajowe, jak dęby szypułkowe, lipy, buki czy wiązy. Ponadto spotkamy tutaj wiele drzew z innych regionów geograficznych, chociażby daglezje, choiny kanadyjskie, kilka odmian świerka (białe, serbskie, kłujące), cyprysy i żywotniki. Bardzo ciekawe są znajdujące się na obszarze parku przypałacowe zabudowania gospodarcze z 1905 r., oddzielające od wschodu część pałacową od parku. Zachowały się one w stanie nienaruszonym. Do parku prowadzą dwie okazałe bramy od strony szosy Tarnowskie Góry-Lubliniec. Przejście od strony budynków gospodarczych do parku prowadzi przez przejazd w efektownej, cylindrycznej wieży wodnej z zegarem. Wzniesiono ją – podobnie jak resztę budynków – z cegły klinkierowej. Z wieżą sąsiadują stajnie, wozownia i maneż. Wszystkie obiekty są jednorodne stylistycznie, bogate w ozdobną kamieniarkę. W budynkach tych mieści się obecnie gimnazjum. Nieco dalej, w głębi parku ulokowano domek ogrodnika z kotłownią. We wschodniej części parku warto zobaczyć ogród botaniczny, założony tuż po II wojnie światowej, kiedy pałac z przyległościami zaadaptowano na potrzeby Technikum Leśnego (obecnie Zespół Szkół Leśnych i Ekologicznych im. Stanisława Morawskiego). Twórcą ogrodu był inż. Henryk Eder. Na 5 ha wygospodarowano miejsce na alpinarium, torfowisko, część z roślinami leczniczymi, stawy i pergole z pnączami. Spacerując ogrodowymi alejkami mamy sposobność podziwiać egzotyczne krzewy i drzewa oraz wiele gatunków fauny krajowej.
