„Biały Domek” w Mikołowie

Mikołów leży w centrum Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego, w sąsiedztwie Katowic, Tychów i Rudy Śląskiej. Miasto jest średniej wielkości ośrodkiem przemysłowym, z kilkoma zakładami o wieloletnich tradycjach działalności. Historia Mikołowa rozpoczyna się w czasach średniowiecznych, kiedy istniała tutaj kasztelania – ośrodek władzy książęcej. Później ukształtowało się miasto, które przez długie stulecia wchodziło w skład stanowego państwa pszczyńskiego.

Industralizacja Mikołowa

Mieszkańcy korzystali z faktu położenia ich grodu na ważnym szlaku handlowym, wiodącym z Małopolski na Śląsk - szlakiem tym pędzono wielkie stada wołów. W Mikołowie rozwijało się więc kupiectwo i rzemiosło. W XIX stuleciu do Mikołowa zawitała industrializacja. Pierwszy duży zakład przemysłowy – fabrykę łyżek blaszanych - założył w 1840 roku Ludwik Froehlich. Później uruchomiono także drukarnie Tadeusza Nowackiego i Karola Miarki, huty „Mikołowską”, „Marie-Luise” i „Walter”, papiernię Dittricha, koksownię, gazownię i wiele innych, mniejszych przedsiębiorstw. Jednym z największych zakładów w Mikołowie była fabryka kotłów parowych, należąca do Heinricha Koetza. W 1895 roku przedsiębiorstwo odkupił inżynier Karol Büschel, który produkował w Mikołowie m.in. zbiorniki balastowe i komory amunicyjne okrętów podwodnych oraz walce drogowe. Ciesząca się dobrą opinią firma istnieje do dziś pod nazwą Mifama.

Biały Domek

W latach 1870-72 Heinrich Koetz zbudował w sąsiedztwie fabryki, przy dzisiejszej ulicy Karola Miarki, dużą willę, którą otoczył ładnym parkiem. To tzw. Biały Domek - siedziba wydziałów Urzędu Miasta oraz Miejskiej Placówki Muzealnej. BIały Domek postawiono na planie prostokąta; ma dwie kondygnacje, a jego bryłę urozmaicają ganki portykowe z trójkątnymi przyczółkami. Od 2006 roku w „Białym Domku” mieści się Miejska Placówka Muzealna, w której zobaczymy dwie wystawy stałe, przedstawiające historię Mikołowa oraz zrekonstruowaną izbę śląską. Ciekawe są także wystawy czasowe. W pobliżu „Białego Domku” stoi pomnik, którym uczczono ofiary „marszu śmierci” więźniów oświęcimskich z zimy 1945 roku.