slaskie.travel
Kościół Ducha Świętego swój początek wiąże z działalnością szpitalną bożogrobców z małopolskiego Miechowa. W średniowieczu posiadali oni włości na terenie dzisiejszego Chorzowa. Pod koniec XIII wieku założyli szpital-przytułek dla ubogich, w sąsiedztwie najważniejszego ówczesnego śląskiego grodu – Bytomia. Wkrótce w jego sąsiedztwie stanęła niewielka drewniana kaplica. W okresie reformacji nie została ona przejęta przez protestantów. Zachowany do czasów dzisiejszych murowany budynek wzniesiono w 1721 roku, staraniem prepozyta Stanisława Stępkowskiego. W rękach bożogrobców kościół pozostał do początku XIX wieku, kiedy to (dokładnie w 1810 roku) władze dokonały kasacji zakonu w Królestwie Prus.
Kościół Ducha Świętego jest orientowany. Wymurowano go z cegły, na planie ośmiokąta. Wybór tej formy był nieprzypadkowy – nawiązywała do szczególnie czczonego przez bożogrobców miejsca, Grobu Pańskiego, nad którym wznosi się właśnie kaplica w kształcie rotundy. Budynek przykryto dachem namiotowym, zwieńczonym sygnaturką. Od strony zachodniej umieszczono kruchtę. Światło do wnętrza wpada przez półkoliście wykończone okna. Wnętrze jest dwukondygnacyjne, z emporami. Barokowy ołtarz główny, ze sceną Zesłania Ducha Świętego, wyrzeźbił Jan Solski, XVIII-wieczny artysta z Bytomia. To najpiękniejsze i najcenniejsze dzieło w świątyni. Uwagę zwraca kompozycja z Maryją pośrodku, którą spowija aureola świetlna padająca przez okrągłe okno, umieszczone z tyłu. Barokowe są również dwa ołtarze boczne i niewielka ambona.
