slaskie.travel
Wioska Siemianowice po raz pierwszy została wymieniona w dokumentach historycznych w okresie średniowiecza. Przez stulecia jej mieszkańcy zajmowali się gospodarką rybacką oraz rolnictwem, a także ogrodnictwem. Miejscowość pozostawała w rękach wielu rodzin szlacheckich - m.in. w XVII wieku władali tutaj Mieroszewscy, a od początku XVIII stulecia – Donnersmarckowie. Wielkie zmiany zaszły w drugiej połowie XVIII wieku, kiedy na Śląsku rozpoczęła się epoka industrializacji. Wszystko miało początek w Bytkowie, gdzie uruchomiono wpierw kopalnię węgla kamiennego „Leśna”, a następnie „Szczęście”. W XIX wieku na terenie obecnych Siemianowic Śląskich powstały nowe zakłady - m.in. kopalnie, huty żelaza (wśród nich „Laura”), cynku oraz fabryki wyrobów metalowych. Na początku ubiegłego wieku Siemianowice, liczące wówczas ponad 20 tysięcy mieszkańców, były nadal wioską, zorganizowaną jako samodzielna gmina. Po wejściu w skład odrodzonej Polski, gminy Siemianowice i Huta Laura połączono, a w roku 1932 powołano do życia nowy organizm miejski – Siemianowice Śląskie.
Ratusz został zbudowany w 1904 roku dla urzędników siemianowickiej gminy. Plany przygotował w latach 1902-1903 budowniczy miejski, Jan Seiffert. Symetryczny gmach, na rogu Nowego Placu Targowego (dziś plac Marszałka Józefa Piłsudskiego), wzniesiono z cegły, w stylu eklektycznym. Ratusz w Siemianowicach Śląskich to ceglana budowla, w której połączono style neorenesansowy z neobarokowym. Najefektowniejszą częścią budowli jest narożna, cylindryczna wieża z herbem Siemianowic Śląskich i zegarem, przykryta baniastym hełmem z latarnią i iglicą. Ładnie prezentują się również neobarokowe szczyty oraz bogato zdobione obramienia okien. W latach 20. XX wieku do ratusza dobudowano część z salą posiedzeń Rady Miejskiej. W jej oknach zamontowano, wykonane w krakowskiej pracowni Żeleńskich, witraże. Przedstawiają one białego orła na lancach, złotego orła śląskiego i herb Siemianowic.
