Rejon Zabrza był jednym z tych, w których w pierwszej połowie XVI w. reformacja trafiła na podatny grunt wśród rożnych warstw społecznych. Niebawem ewangelicy stanowili większość w kilku okolicznych miastach, jak Bytom, Tarnowskie Góry czy Racibórz. Także część wiejskich, katolickich kościołów przejęta została przez luteranów. Ten trend odwrócony został przez kontrreformację, gdy w części Śląska (pod panowaniem Habsburgów) nie tylko przywrócono kościoły do użytku katolikom, ale zaczęto otwarcie zwalczać zwolenników reformacji. Ponownie ewangelicy pojawili się w Zabrzu w czasach rozwoju miasta, który nastąpił dzięki odkryciu pokładów węgla kamiennego i powstawaniu coraz to nowych zakładów przemysłowych. Ewangelicy stanowili wówczas sporą część ludności napływowej, zarówno pośród warstwy urzędniczej, jak i mas robotniczych. W pierwszej połowie XIX w. miejscowi luteranie podlegali parafii ewangelickiej w Tarnowskich Górach, a potem w Gliwicach. Dzięki dobrym stosunkom z proboszczem katolickiej parafii św. Andrzeja, mogły się tam odbywać niektóre czynności kościelne wedle obrządku ewangelickiego (chrzty, pogrzeby, śluby).
Neoromański Kościół Pokoju w Zabrzu został zbudowany w 1874 r. według projektu radcy budowlanego Kronenberga. Samodzielną parafię w Zabrzu utworzono w 1873, zaś poświęcenie kościoła miało miejsce 25 października roku następnego. Pierwszym proboszczem został ks. Gustaw Kuhn. W 1879 oddano do użytku plebanię. Ewangelicy założyli sieć szkół, objęli opieką starców, sieroty i kaleki. Z biegiem czasu z tutejszej parafii wyodrębniły się kolejne. W okresie międzywojennym podstawowym zadaniem Parafii była jak najlepsza obsługa wiernych, zwłaszcza tych, którzy mieszkali w pewnej odległości od istniejących już placówek. Pierwsze polskie nabożeństwo ewangelickie odprawił w Zabrzu 23 września 1945 r. ks. Alfred Hauptmann. W roku 2001 udało się odrestaurować wnętrze Kościoła Pokoju i utworzyć centrum katechetyczne na piętrze plebani. W 2002 w gmachu przeprowadzono prace remontowe organów, dzięki czemu Kościół Pokoju, tak zresztą, jak w przeszłości, jest miejscem koncertów i recitali organowych.