slaskie.travel
Dąbrowa Górnicza ukształtowała się jako duży ośrodek przemysłowy w XIX wieku, a prawa miejskie otrzymała dopiero w roku 1916. Osada rozwinęła się dzięki funkcjonowaniu kopalni węgla kamiennego oraz (największej w imperium rosyjskim) huty „Bankowej”, wokół których wydźwignęły się rozległe kolonie robotnicze.
W latach 70. XIX wieku dąbrowscy przedsiębiorcy postanowili utworzyć w tej największej gminie wiejskiej na obszarze zaboru rosyjskiego klub towarzyski, który nazwano zgodnie z panującą wówczas modą - z francuska – resursą. W 1895 roku stanęła siedziba klubu - również znana jako Resursa Obywatelska. Wybudowano ją przy ulicy Klubowej, jednej z głównych arterii Dąbrowy Górniczej, łączącej okolice Sztygarki z hutą „Bankową” i dworcem kolejowym.
Dwukondygnacyjny budynek Resursy wzniesiono z cegły (otynkowali go dopiero Niemcy podczas II wojny światowej). Stylistycznie nawiązywał do renesansu. Przed wejściem znajdował się ganek podparty filarami, można było zobaczyć schodkowy szczyt i namiastkę attyki. Wewnątrz najważniejsza była największa w okolicy sala balowa.
W budynku odbywały się m.in. amatorskie koncerty muzyczne i spektakle teatralne. Z czasem do Resursy zaczęli przyjeżdżać aktorzy z sosnowieckiego teatru; odbywały się tu odczyty, spotkania z pisarzami (gościli tu na przykład Eliza Orzeszkowa, Maria Konopnicka, Stanisław Przybyszewski czy Helena Modrzejewska), akcje oświatowe, konferencje naukowo-techniczne i bale karnawałowe. W 1900 roku odbył się tutaj pierwszy w Zagłębiu pokaz kinematografu.
O znaczeniu Resursy w życiu Dąbrowy niech świadczy fakt, że nazwę ulicy, przy której mieścił się budynek, zmieniono ze św. Józefa na Klubową. W okresie międzywojennym Resursa wciąż pozostawała centrum kulturalnym miasta. W 1928 roku wprowadziło się do niej znane i cenione Gimnazjum Żeńskie. Podczas ostatniej wojny Niemcy zaadaptowali ją na Deutsches Haus, czyli Dom Niemiecki. Po jej zakończeniu Resursa stała się siedzibą peerelowskich organizacji, a dzisiaj służy celom komercyjnym.
